Шу шеърни ижтимоий тармоқда ўқиб жуда таъсирландим, кўзларимга ёш келди. Бу таржимаси экан, асли жуда гўзал, янаям таъсирли бўлса керак. Сизларга ҳам илиндим, ўқиб кўрингларда.
У синфга юзма — юз келиб,
Салом берди барчага бирдан.
Болаларга кўз ташлаб олиб,
Мафтун этди нигоҳи билан.
Сўз бошлади устоз сўзамол,
Кўрганимдан хурсандман, деди.
Мен барчани бирдек севаман,
Эркатойим бўлмайди энди.
Бироқ, ёлғон эди бу сўзлар,
Бир болани сира суймасди.
Кир кийимда ўтирарди жим,
Ҳеч нарсага парво қилмасди.
Бадбўй либос ва одамови,
Партасида ёлғиз ҳар куни.
Ҳеч ким билан дўстлашмас чоғи,
Болалар ҳам унутган уни.
Бир кун мактаб илмий мудири,
Сўраб қолди янги таҳлиллар.
Тавсифнома ҳар бир болага,
Ҳамда ҳисобот ҳам берилар.
Иш бошлади тинмайин бир зум,
Синфраҳбар астойдил, дилдан.
Таниса-да, фақат бир мавсум
Болаларни билар яқиндан.
Хушланмаган бола ҳужжати,
Навбатларнинг сўнггида қолди.
У ҳақида ўқигач, билгач,
Муаллимни ҳайратга солди.
— У ақлли, бебаҳо, доно!, —
деб ёзарди биринчи устоз.
— Ҳуснихати гўзал, ягона,
унга дарс бермоқ мароқли, соз!
Ёзар иккинчи устози ҳам:
— Энг яхшиси – у, ҳамма дарсда.
Оиласида фақат кулфат, ғам,
Она шўрлик бедаво хаста!
— Онасининг ўлимидан сўнг,
Таъсирланди, ахир бола-ку! —
деб ёзарди ўқитувчи яна
— Ухлаб қолар партасида у.
Дўстлари йўқ эди сира ҳам,
«Автомат»да ўтарди ҳаёт.
Ўқиб, раҳми келди болага,
Сўнг уялиб кетди ниҳоят.
Энг ёмони: янги йил куни,
Устозига барча болалар
Гўзал тасма, гўзал қутида
Турли совға ҳадя қилдилар.
Бола бўлса болаларга хос,
Олиб келди оддий бир қути.
Тасмаси йўқ, жигарранг қоғоз,
Кулгу бўлди ва шу заҳоти.
Тинчлантириб устоз кулгуни,
— Қандай гўзал совға бу!, — деди.
Тақиб олди билагузукни,
Бешта тоши етишмас эди.
Ва бор эди қутида атир,
Ишлатилган, тўлмаган бироз.
Қўлларига олдида дарҳол,
Сепиб олди ўзига устоз.
Бола илк бор бахтли жилмайди,
Сўнгги дарсни базўр кутмоқда.
Устозига юзланиб деди:
— Сиздан онам иси келмоқда!
Бу сўзларни эшитгач аёл,
Ухламади тун бўйи, йиғлаб.
Тонгда эса ҳар бир болага,
Сабоқ берди меҳрдан сўзлаб.
Кунлар ўтди — кунлар кетидан,
Бола энди аълочи мутлоқ.
Устоз бирдек севар барчани,
Унга меҳри бўлакча бироқ.
Бир йилдан сўнг хайрлашдилар,
Энди бошқа синфга устоз.
Бир кун хона остонасидан,
Топиб олди бир мактуб бехос.
— Қисқа мактаб ҳаёт давримда…
— Иқрор бўлиб ёзилганди хат.
— Мен таниган ўқитувчиларнинг
Энг яхшиси ўзингиз фақат!
Беш йилдан сўнг яна бир мактуб,
Коллежидан бу гал ёзибди.
Яна “сиздан яхшиси йўқ!”, деб
Олийгоҳ сари йўл олибди.
Яна муддат ўтибди бироз,
Бола энди доктор бўлибди.
— Зўр устозлар учради-ю, лек,
Энг яхшиси ўзингиз! – дебди.
Йиллар ўтиб орадан ҳамон,
Устозидан кетмабди хаёл.
Хатлар йўллаб ҳануз у томон,
Онасидек, энди бу аёл.
Бир хатида хабар берибди,
Ўз бахтига етмоқда экан.
Тез орада тўй ҳам бўлармиш,
Уни тўйда кутмоқда экан.
— Ҳаётимнинг энг бахтли куни,
Сиз онамнинг ўрнида бўлинг.
Сиздан бошқа яқин кишим йўқ, —
деб ёзибди: «Розилик беринг!»
Тошлари йўқ билагузукни,
Тақиб олди у билагига.
Сўнг онасин атирин сепиб,
Бахт сўради ўз тилагида.
Учрашдилар, бир-бирин қучиб,
Қадрдон ис тароват сочди.
Гўё она қайта тирилиб,
Боласига бағрини очди.
Сўнгра яна кўзёшлар, шодлик,
Йигит шундай сўзларни деди:
— Раҳмат сизга ҳаммаси учун,
Ишончингиз менга куч берди.
— Ким учундир кераклигимни,
Англаб етдим, ҳаётни севдим.
Эзгулик ва меҳр йўлида,
— Сизни доим ибрат деб билдим.
Кўзлари ёш жавоб қилди У:
— Йўқ, аслида бари аксинча.
Билмас эдим сабоқ беришни,
Тақдир сени учратмагунча!
В. Катюжинская
Д. Тожибоев таржимаси
https://t.me/manzuruz
